Brixham - Gosport, 22 juni t/m 17 juli 2023

Zeilersdementie. Dit is de - door een zeilster bedachte - uitdrukking voor ondanks een angstige ervaring te hebben gehad, toch weer lol te krijgen in het zeilen. En zo vergaat het mij ook. Gelukkig maar, anders had ik er de brui aan gegeven na de flinke stress-situatie van ruim twee weken geleden.

Maar daarover later meer. Laat ik eerst beginnen met het vervolg van onze reis na m’n laatste blog.

De dag dat we zouden vertrekken van onze ankerplek bij Brixham ging Giel eerst nog het water in - met duikpak, want water van 16 graden is fris - om te checken of er nog een stuk touw in de schroef zat. De vorige avond ging namelijk het anker krabben (dan is ie los gegaan en ‘krabt’ over de bodem). Gelukkig was Ernst bij ons aan boord, dus klaarden de mannen snel de klus van opnieuw ankeren. Helaas raakte daarbij het touw van Ernst z'n bijboot verstrikt in onze stuurboordschroef en brak af, waarna de bijboot er als een haas vandoor ging. Giel ging er met onze bijboot snel achteraan en wist hem zonder verder gedoe weer veilig op z’n plek terug te brengen. Inmiddels was het te donker om te kijken of er nog touw in de schroef zat, dat moest dan maar de volgende ochtend.

Gelukkig. De schroef bleek touwvrij. We konden vertrekken. Op naar Dartmouth.

 Aankomst Dartmouth (klik op de foto voor vergroting)

Dartmouth ligt aan de rivier de Dart en is een stadje met huizen, winkels, kerken, horeca en andere bedrijven in allerlei soorten, maten en kleuren tegen de groene heuvel opgebouwd. Wij waren niet de enigen die het een charmante plek vonden; het was er behoorlijk toeristisch. In de marina - die voornamelijk bestaat uit moorings - kregen we een plek toegewezen langszij een groot, onbemand schip en deelden de knoeperds van moorings met deze kotter.

Langszij de kotterGedeelde mooring

Afwisselend gingen we naar de kant met eigen bijboot of de watertaxi (een van deur tot wal dienst en vice versa) voor boodschappen, een wandeling of een British Pie op een terras. We bleven hier zes dagen liggen en ondertussen waren oude zeilvrienden van Giel - ze hebben elkaar in Portugal ontmoet - ook aangekomen. Albertien en Joop met hun schip de Zeezot, zijn oude rotten in het zeilvak. Ze hebben eerder al de wereld met eigen boot verkend en maken nu elk jaar voor langere tijd flinke zeiltrips. En toevallig waren ze nu hier. Met hen brachten we menige aangename uurtjes door onder het genot van koffie, borrels of eten. Ook gingen we een dag met de Zeezot mee de rivier op om bij minidorp Stoke Gabriel te ankeren en aldaar een boom van rond de duizend jaar oud te aanschouwen. Ter plekke staat de boom in al haar oude glorie naast een ook al eeuwenoude kerk met daarbij een ontzield kerkhof.

 De oude boom

Ik was onder de indruk van de oude boom. Duizend jaar en dan nog overeind staan. Wat deze oude dame (op een of andere manier vind ik de boom vrouwelijk, vraag me niet waarom) allemaal meegemaakt heeft is onvoorstelbaar. Ik móest haar dan ook even aanraken, uit respect en bewondering. Dat heb ik nog nooit gehad bij een boom. Ik stond er zelf ook van te kijken. 

Verder hebben Giel en ik ons gewaagd aan een toeristisch stoomtreintochtje. Dat zou een bijzondere ervaring zijn, zo lazen we in de folder. Welnu. Ten eerste was de stoomlocomotief juist die dag buiten werking gesteld. De hete kolen geven onderweg vonken af die in de berm brand kunnen veroorzaken na vele dagen droog weer, wat inderdaad het geval was. Dus kwam er een oude diesellocomotief voor in de plaats die de kar (wagons in dit geval) moest trekken. Nou kon dat ons persoonlijk niet veel schelen, maar toch, het idee hè.

Ten tweede beloofde de folder ‘een van de mooiste stoomlocomotief-trips van Engeland’ met magnifieke uitzichten over de rivier, het landschap en de zee. De waarheid was: we reden de hele rit naar de kustplaats Paignton ingeklemd tussen twee hoge, met struiken begroeide wallen en zo nu en dan zagen we in een split second een stukje rivier, landschap of zee. Dat was het. 

In de trein

Giel en ik besloten om niet verder westwaarts te gaan, omdat we 21 juli in Southhampton moeten zijn. (Stief)dochter Jessica en kleindochter Jaimy komen voor 10 dagen aan boord en met hen varen we dan terug naar Frankrijk, waar ze door schoonzoon Vigo met de auto worden opgepikt. We weten van te voren niet hoe de wind zal staan en willen met onze getormenteerde lijven, waar we maar last van blijven houden, geen risico’s nemen door naar de Scilly Islands te varen - wat ons plan was. Dan maar een tijdje onszelf vermaken in de omgeving van Southampton. Lukt ook wel.

Enfin. We wilden in één ruk naar Weymouth, maar de wind liet ons in de steek door weg te vallen. Zodoende hadden we nog een ankertussenstop van twee dagen in Brixham.

Zaterdagochtend 1 juli, 05.30 uur: Weymouth, here we come. Om in Weymouth te komen moesten we ’s middags rond 15.00 uur die vermaledijde kaap van Portland weer ronden, precies bij de kentering van de stroom, zoals we eerder zo probleemloos deden. Helaas, 15.00 haalden we niet, het werd een uur later toen we bij de kaap aankwamen en inmiddels stond er alweer een flinke stroming met aanverwante golfbrekers (Giel noemt dat ‘een wasmachine’) en stevige wind bij de kaap. Wat je in zo’n geval kunt doen is óf de kaap op minstens vijf mijl afstand ronden, óf er op een afstand van zo’n tweehonderd meter omheen, dus net tussen het land en de breakwaters in. Wij kozen voor de laatste optie. Stom! 

We hadden voor de zekerheid de genua van te voren ingehaald (het grootzeil stond niet op), omdat we anders bij de smalle punt van de kaap vliegensvlug overstag zouden moeten. Dat risico wilden we niet nemen, want te pijnlijk voor gescheurde spier en gewrichten. Motoren aan dus. Het ging tot precies op de helft van de spitse kaap goed. Toen maakte de stuurboordschroef een hard ratelend geluid. Shit! Er was (alweer!) iets in de schroef terecht gekomen, waarschijnlijk het touw van een lobsterpot, waarvan het boeitje onzichtbaar onder water lag. Razendsnel zetten we de motoren uit en dreven we tamelijk stuurloos, door dat touw en de harde wind, in de rondte met aan de ene kant de puntige rotsen die om de kaap staan en de andere kant die helse wasmachine. Oh, moedertjelief (die in de hemelen zijt) HELP!!’ dacht ik paniekerig. Giel daarentegen riep onmiddellijk de kustwacht op met een, zoals dat heet, pan-pan-pan noodbericht en legde de situatie uit. Daarna, snel! De genua uit! In de consternatie draaide ik het touw verkeerd om op de lier, waardoor het uitrollen van het zeil natuurlijk niet lukte. Hierdoor raakte ik nog meer in de stress en nam Giel het van me over. Aan mij had ie niet veel op deze manier. Ik begon uit schuldgevoel te janken en Giel stuurde me naar binnen met de opdracht rustig te worden. Ondertussen pakte de genua de wind op en dreven we de warrige golven in, wat een hoop geschommel van de boot én keihard gebonk onder de boot veroorzaakte. Maar liever dit dan tegen die rotsen varen. De kustwacht meldde dat ze de reddingsdienst met een Lifeboat naar ons toe hadden gestuurd. Dat duurde een half uurtje - héél lang in mijn beleving. Inmiddels waren we door de wasmachine heen, maar Skik bleef zo goed als onbestuurbaar, zelfs met de bakboordmotor erbij aan. De Lifeboat arriveerde en besloot ons - letterlijk - op sleeptouw te nemen naar de beschutte baai van Weymouth. En zo geschiedde. Eenmaal veilig achter ons anker verlangden we enorm naar een hartversterking. Helaas. Niks in huis. Zelfs geen ouwe fles sherry of een bodempje rum. Zul je altijd zien. Dan maar koffie met veel koek.

 Op sleeptouw

Vervolgens ging Giel het koude water maar weer in om te kijken wat er in de schroef zat: het bleek dat de boei van de kreeftenkooi met touw en al klem zat tussen het roer en de schroef. Het touw bleek heel lang en er zat een loeizware last aan, waardoor het onmogelijk was het naar boven te halen. Giel sneed het touw dus maar door, knoopte het andere eind aan een kleine fender en gooide die terug in het water, naast de boot. De volgende dag zouden we vragen of iemand kon komen helpen om het touw met gewicht en al omhoog te trekken.

De boosdoener

Zo gezegd, zo gedaan. Van de plaatselijke monteur Dan, die een paar weken eerder had geholpen met een motorklusje, kregen we het nummer van een visser. De visser, Kelvin, kwam al snel met zijn eigen boot. Hij had alle apparatuur aan boord om de klus te klaren en wat bleek? Er zaten maar liefst vier grote lobsterpots - mét kreeften en krabben er in - aan een stuk touw van minstens 25 meter! Geen wonder dat Skik de vorige dag zo goed als stuurloos was geworden met al dat gewicht aan de schroef en een roer dat niet kon bewegen.

Kelvin

Nadat we alle tijd hadden genomen om een en ander te verwerken (vooral ik) door nog een paar dagen in Weymouth aan een steiger te gaan liggen voordat we verder zouden gaan, zijn we via Poole, Newtown en Cowes inmiddels aangeland in Gosport, tegenover Portsmouth. 

Dat waren plezante tochtjes, waar ik ook weer van kon genieten. We hadden aangename dagen in en rond de diverse stadjes en op het water, met wederom een paar keer in goed gezelschap van de Zeezotbemanning.

Zo zie je maar, zeilersdementie bestaat.

Big kiss, Loeki.