Den Helder - Isle of Wight , 31 mei t/m 11 juni 2023

Isle of Wight (klik voor vergroting)

Tot nu toe kende ik het Engelse landschap alleen van de misdaadseries op televisie. Ik kijk daar graag naar vanwege het goeie acteerwerk, de taal op zich en omdat ik geniet van de omgeving waar de series worden opgenomen. De heuvels met hun uitgestrekte weilanden, loofbomenbossages, de cottages en hier en daar een kasteel, stralen een gemoedelijke, vredige sfeer uit, die me erg aanspreekt. Het was een wens van me dit ooit met eigen ogen te zien en verdomd: twee weken na vertrek uit Den Helder liggen we er midden in. Beter gezegd, er tússen in, want aan de ene kant van Het Kanaal zien we Isle of Wight en aan de andere kant Zuid-Engeland. Het weer is perfect, zonnig en warm, de zee is kalm. Ik kan me niet voorstellen dat er iets lekkerders bestaat - behalve een glas wijn en een peuk - dan voor anker liggen. Een enorm cliché, maar het heeft met een ultiem gevoel van vrijheid te maken. Eén met de elementen, de omgeving, het steeds veranderende uitzicht (omdat de boot regelmatig draait), veel in de buitenlucht zijn en dat alles in je eigen drijvende huis met alle luxe van dien.

Enfin. Hoe zijn we hier gekomen en hoe verliep de reis? Ik zal bij het begin beginnen: van Den Helder naar IJmuiden.

De sluis in Den Helder

Als gezegd, we vertrokken twee weken geleden. Aangezien Giel al enige tijd flink last heeft van een gescheurde pees in zijn rechterschouder en ik sinds een paar maanden weet dat ik ontstekingsreuma heb, nemen we voor het zo rustig mogelijk aan te gaan doen. Om ons een goeie start te geven, en zo nodig werk uit handen te nemen, bieden Ed en Emmelien (ex-collega en vriend van Giel en zijn geliefde wederhelft) aan de eerste etappe mee te varen. Wij vinden dat heel fijn. Beiden zijn geroutineerde zeilers en vooral, heel aangenaam gezelschap. 

Het is weer even wennen op de hobbelige Noordzee. Ik ben nog niet 'ingeslingerd'. Met andere woorden, zeebenen heb ik nog niet, dus het is voortdurend zoeken naar evenwicht, maar verder gaat de tocht prima. Aan het einde van de dag leggen we aan in IJmuiden aan een lange, vrije steiger in een verder behoorlijk volle haven. Wanneer we eenmaal vastliggen zien we het bordje "Verboden af te meren". Ja hoor. Zin om te verkassen hebben we niet, dus we besluiten om het erop aan te laten komen en gaan een borrel drinken en eten bij het restaurant op de wal. Wanneer we havenmeester Nick tegenkomen is dat een warm weerzien (we hebben hier immers een tijdje gewoond op Skik). Net zoals het erg leuk is de dames van de receptie weer te zien. Van Nick mogen we blijven liggen aan de verboden steiger, dus zo wordt het een vrolijke avond met heerlijk eten en fijne wijn.

IJmuiden, tussen de werkschepen

Ed en Emmelien gaan de volgende dag naar huis. Veel dank, lieve mensen! Giel en ik blijven nog twee dagen in IJmuiden. We slaan voorraad in, ik regel nog wat extra medicijnen voor m'n reuma en we vullen de watertanks bij. We vertrekken richting Stellendam.

IJmuiden - Dunkerque

Na Stellendam en Hellevoetsluis, waar we bij elkaar vier dagen ankeren, gaan we weer verder zuidwaarts. We willen in één keer door naar Dunkerque. Maar eerst nog even de sluis door. Probleemloos leggen we aan. Kippetje, eitje. Tot de sluiswachter ons oproept met het verzoek helemaal naar voren te gaan liggen. Normaal gesproken doe je dat sowieso, zodat andere schepen achteraan kunnen sluiten, maar het is nog vroeg (05.30 uur) en we zijn de enigen, dus we denken wel gewoon meteen bij binnenkomst te kunnen aanleggen. Niet dus. We doen de lijnen losser en worden direct van de kant geblazen. Die verdomde dikke wingmast van ons ook. Vangt direct elk zuchtje wind op. Gauw de lijnen weer aantrekken. Bolder voor bolder klungelen we voorwaarts. Door de zenuwen die me dan meteen weer parten spelen, maak ik tot twee keer toe een stomme fout. In plaats van de lijn strak om de bolder te trekken, trek ik aan de verkeerde kant van de lijn: helemaal los van de bolder. Gelukkig is Giel niet zo onnozel (natuurlijk niet!), dus uiteindelijk liggen we dan toch voorin. Achter ons is inmiddels nog een zeilboot de sluis ingekomen. Zij wachten geduldig tot wij klaar zijn met ons gestuntel en leggen met het grootste gemak hun boot vast. Zij wel. Hoe dan ook, de sluisdeuren gaan dicht en we worden geschut. Een half uurtje later varen we de open zee tegemoet. Op naar Dunkerque.

Hellevoetsluis

Na weer een fijne zeiltocht met wel behoorlijk wat gehobbel door de flinke golven (met die zeebenen komt het wel goed...) komen we net voor zonsondergang aan in de marina van Dunkerque. Bij je doel aankomen na een flinke trip is altijd fijn, maar het allerleukste is dat buurman Ernst uit de jachthaven van Den Helder daar ook ligt met zijn trimaran Hunky Dory. Hij en zijn zeilmaat Nick staan ons op te wachten op de aanlegsteiger met een fles bubbels in de hand. Party! We blijven nog een dag liggen en gaan met het gratis openbaar vervoer, in dit geval de bus, naar de supermarkt. Goed geregeld hier in Frankrijk, behalve dat ik me van de supermarkt meer had voorgesteld. Enfin, je kunt niet alles hebben. We maken kennis met een leuk, jong Nederlands stel dat hier ook ligt met hun catamaran. Ze hebben hun banen opgezegd, verdienen op reis wat geld met online marketingwerk en gaan varen zolang ze zin hebben. Kijk, dat zijn mensen naar mijn hart. Ik wens ze enorm veel reisplezier, mooie avonturen en fair winds. Het ga jullie goed!

Giel, ik, Nick en Ernst

Dunkerque - Rye

"Is het een idee om naar Isle of Wight te gaan?" vraagt Ernst de volgende ochtend. De weersvoorspelling is er perfect voor, dus ja, waarom niet? En zo gaan we even later op weg en laten ons aanvankelijke plan naar Cherbourg te gaan, voor wat het is. We gaan een tijdje met Hunky Dory opvaren, dat was hoe dan ook al het idee. Een flottielje van twee, haha. Nick stelt voor om op Skik aan boord te komen, omdat het Giel met die scheur in zijn pees ontbreekt aan een sterke rechterarm. En aan mij - ik gooi het maar even op de reuma - heeft Giel ook niet veel. We nemen zijn voorstel graag aan en voor Ernst is het als bekwaam (voormalig) wedstrijdzeiler geen enkel probleem zijn boot solo te varen. Voor Giel en mij is het de eerste keer dat we met ons eigen schip het Nauw van Calais oversteken. Toch altijd weer spannend om niet eerder bevaren water te gaan exploreren dat erom bekend staat dat het lastig kan zijn (veel stroming, hoge golven en twee shippinglanes). Een extra - sterke en vrolijke - matroos erbij is dus heel welkom. 

Hunky Dory, met grootzeil al op

We besluiten, net als Ernst die voor ons uit vaart, om al in de vaargeul naar zee het grootzeil te hijsen. Ernst doet dat voorbeeldig. In z'n uppie. Wij met z'n drieën - en niet in de laatste plaats ik - maken er een zooitje van. De mannen 'doen' het zeil, ik sta achter het roer om Skik in de wind te houden. Opeens komt er een snelle boot met veel vaart de geul invaren, waardoor ik de zenuwen al weer voel opkomen. Het lukt me daarbij ook niet de boot in de wind te houden en alsof dat nog niet genoeg is, zie ik dat we moeten draaien omdat we  anders - naar mijn idee - tegen de golfbreker op zullen varen. "Ik kán dit niet en ik dóe het niet!" roep ik paniekerig naar Giel. Ik geneer me rot, maar het is niet anders. Gelukkig zegt mijn kapitein dat we dan maar eerst de zee opvaren en de klus daar klaren. Pak van mijn hart, want daar hebben we alle ruimte. Een tijdje later staat het zeil keurig overeind, zonder verder gedoe. England, here we come! (zie ook bij Video's)

We hebben stevige wind en het is flink hobbelig. We halen een, voor ons doen, topsnelheid van 14 knopen. De kruising met de grote scheepvaartroutes gaat volgens het boekje en we genieten alle drie van deze oversteek. Na tien uur en bijna 70 NM verder gooien we het anker uit in de baai bij Rye, waar Ernst met zijn Hunky Dory al ligt te wachten op ons. Ik kook een pastamaaltijd voor ons allen, biertje en wijntje erbij. We proosten op de prima oversteek en duiken moe maar uiterst tevreden onze kooien in.

Rye - Seven Sisters Cliffs

Ja! De spinnaker kan op. Perfect bij zwakke wind van (schuin)achter en iedereen kickt op zeilen met dat enorme ballonzeil. Alleen ik niet. Ik heb een zogezegde haat - liefdeverhouding met dat ding vanwege ooit een slechte ervaring. Daarom ben ik extra blij dat Nick heeft besloten nog even met ons mee te varen. De mannen doen zodoende samen het zeilwerk en ik voorzie ze van eindeloze koppen koffie en wat bij elkaar gesprokkelde happen; we zijn enorm toe aan het bijvullen van onze voorraad, maar daarvoor moeten we eerst in de buurt van een stad komen. Het wordt een dag zoals je hem graag hebt met zeilen. Rustige zee, genoeg wind om vooruit te komen en volop zon. De aankomst bij de volgende ankerplek is spectaculair. De metershoge, witte Seven Sisters Cliffs  rijzen statig op uit het water. Het enige dat wij hoeven doen is ons anker uitgooien en ervan genieten. 

Enige wetenswaardigheden over de kliffen:

• Het zijn zeven tegen elkaar aanstaande krijtrotsen op de kustlijn met elk een eigen naam, bij Birling Gap, Sussex.
• Ze zijn boven de zeespiegel 200 meter hoog.
• Ze zijn hoger, witter en mooier dan de kliffen van Dover.
• De kliffen zijn een geologisch fenomeen: het krijt werd vanaf 65 - 100 miljoen jaar geleden gevormd uit overblijfselen van kleine zeedieren. Dat resulteerde door de miljoenen jaren heen tot deze enorme krijtrotsen, opgestuwd door geologische krachten en kusterosie van het Engelse Kanaal.
• Ze hebben niets te maken met de Zeven Zusters van Lucinda Riley.

Seven Sisters Cliffs - Isle of Wight

We twijfelen of de volgende etappe Portsmouth of Isle of Wight gaat worden. We zien het wel en laten het voorlopig van het weer afhangen. Zo bevredigend als het gister ging, zo lullig gaat het nu. We krijgen de - vooralsnog weinige - wind recht van voren. Dat wordt kruisen (afwisselend stukken schuin naar links en naar rechts varen door vaak overstag te gaan, zodat de wind vanaf de zijkant in de zeilen blaast). In ons geval zetten we alleen de genua op, want het grootzeil erbij is te belastend voor Giel z'n gescheurde pees. Helaas is het met dat ene zeil ook te pijnlijk. Giel zet een motor bij. Altijd jammer, want je hebt niet voor niks een zeilboot. En ja hoor, krijgen we ook nog regen! Met meer wind erin, dus het wordt een hobbeltocht. Daar kun je van gaan zitten balen, maar zo gaat het nu eenmaal met zeilen. We blijven positief. Straks hebben we de stroom mee, maken we vanzelf meer snelheid, kan de motor op een lager pitje. En zo gaat het precies. Voor het donker droppen we het anker in de baai bij Seaview, Isle of Wight. Daar is de keuze uiteindelijk op gevallen. Ik fabriceer voor het avondeten nog een maaltje van de laatste bieten en aardappels. Morgenochtend zo snel mogelijk naar de stad. De tabak en de drank zijn er inmiddels ook doorheen. En dat kan echt niet hoor.

 Skik en Hunky Dory, Seaview, Isle of Wight

Tot zover mijn eerste blog, waar ik op 15 juni aan begon en pas vandaag, 19 juni, naar jullie stuur. Ik moet er weer even in komen merk ik, schrijven in combinatie met zeilen. Ik loop dus een beetje achter met m'n verhalen. Het zij zo. Komt goed. Inmiddels zijn we via Cowes, Newtown en Swanage, in Portland aangekomen.

With love, Loeki.

P.s. Onderaan de pagina kun je je opgeven voor de mailinglist. Dan krijg je automatisch bericht als ik een volgend blog de ether in heb gestuurd. Voor mij ook handig, want dan hoef ik niet iedereen te appen.