Seaview (Isle of Wight) - Brixham 12 t/m 21 juni 2023

Lieve mensen,

Was dat even schrikken. Had ik gewoon maar even een giga appgroep aangemaakt. Voor mij was het de snelste manier om iedereen in één keer te laten weten dat ik mijn eerste reisverhaal had gepubliceerd. Laten we het houden op enthousiasme. De groep heb ik overigens nog dezelfde dag verwijderd. Het was natuurlijk ook niet de bedoeling om dit verder als communicatiemiddel te gebruiken. Dan was ik wel bij de Facebookcommunity gegaan.

Okay, verder met de reis.

Seaview - Cowes

Het Kanaal kent een groot getijverschil. Dat ervaren we aan den lijve als we na uitgebreid koffie met taart in het stadje Seaview, terugkomen bij de bijboot. Die ligt inmiddels meters ver van het water verwijderd. Met onze gammele lijven is het geen doen die naar zee te slepen. Geduldig wachten we anderhalf uur - bij mooi weer en in die omgeving helemaal niet erg - tot het water weer bij de bijboot is en gaan terug naar Skik.

(klik voor vergroting)

Na een paar dagen voor anker in Seaview Bay zwaai ik midden in de nacht Hunky Dory uit. Ernst en Nick gaan naar Alderney en wij varen in de ochtend naar Cowes, even verderop. We hebben van tevoren een plek aan de steiger in de marina geregeld. We moeten echt even naar een grote supermarkt, want in Seaview was alleen het hoognodige te krijgen. 

Eenmaal aan de steiger bij Marina East-Cowes gaan we eerst maar eens lunchen bij het café aan de haven. Ik bestel een equivalent van een hamburger, maar krijg een vreemde combinatie van een plak gefrituurde aardappelpuree in een korstje, met bacon en spiegelei op een slap broodje. Mwah. De gin-tonic die ik erbij bestel is stukken beter, die smaakt wél naar meer, maar we zijn hier niet om er een feestje van te maken. Nee, er moeten inkopen gedaan worden. Twee keer gaan we heen en weer naar de Waitrose, een winkel naar mijn hart, want er is veel biologisch spul te koop.

We draaien ook maar meteen een was in de gastenwasmachine van de marina. En ’s avonds douchen we zeer uitgebreid. Dat kan hier zonder dat je met muntjes zit te klooien of dat de waterstraal in het kader van waterbesparing om de haverklap stopt. Iets wat ik niet vaak meemaak in een haven en waar ik me ook niet schuldig om voel. Zó vaak douche ik niet op een zeilreis. Doorgaans is het behelpen met een washand en het wasbakje op de boot.

Crowes - Newtown

De volgende ochtend vertrekken we schoon, uitgerust en met voorlopig genoeg proviand aan boord naar de volgende ankerplek: Newtown Bay, nog steeds Isle of Wight. Helaas valt de wind weg, dus gaan we verder op de motor. Het is geen straf. De zon voelt behaaglijk, er is geen wolkje aan de lucht en we hebben de stroom mee. Met de motoren in de neutrale stand (’in de kluts’, zoals Giel dat noemt) gaan we toch nog met een gangetje van bijna 5 knopen.

We liggen er heerlijk bij in Newtown Bay. Een beetje jammer wel dat er regelmatig speedboten voorbij scheuren die nogal wat golven veroorzaken, waardoor het groepje boten dat hier voor anker ligt elke keer even door elkaar geschud wordt, maar ook dat went.  Tegen de avond laten ze zich niet meer zien. De rust keert weer. Maar niet voor lang…

 Newtown Bay

“Wat is dit voor een takkeherrie!?” vraag ik - lezend en lui liggend - vanuit de kajuit aan Giel, die buiten zit. “Een helikopter boven de baai!” zegt hij. Luttele seconden later zie ik het met eigen ogen. Een grote heli van de coastguard hangt minutenlang stationair te draaien vlakbij ons ankergroepje om dan opeens de achtervolging van een solozeiler in te zetten. Waar die vandaan komt is me niet duidelijk. De helikopter volgt de boot op de voet (foot?) en blijft er zelfs een kwartier pal bovenhangen, wat veel opvliegend water veroorzaakt, tot de zeilboot omkeert en een eindje van ons vandaan zijn anker dropt. Een heuse misdadiger? Drugssmokkelverdachte? Illegale asielzoeker? We zullen het nooit weten. Wanneer de heli even later uit het zicht verdwijnt en wij naar bed gaan, sluit ik voor de zekerheid de voorramen. Ja, lach maar. 

Vroeg in de ochtend vertrekt de solozeiler. De helikopter zien we niet meer terug. Ik verbeeld me maar dat we midden in de opnames van een heuse crime serie zaten. Haha.

Newtown (Isle of Wight) - Swanage - Portland (Zuid-Engeland)

Wij gaan ook. Met de genua op varen we naar Swanage, waar we een nacht blijven. De volgende dag bij vertrek blijkt het anker vast te zitten in een oude (en dus zonder boeitje eraan) kreeftenfuik. Na een half uur geworstel, waarop Giel uiteindelijk besluit het touw van de fuik door te snijden, vertrekken we naar Portland. Onderweg worden we opgeroepen door de coastguard: of we een eind zuidelijker van de kust willen gaan varen. We blijken in militair gebied te zijn en er staan schietoefeningen op het programma. Je wilt niet als schietschijf dienen, dus ja, dat doe je dan. Weigeren is overigens geen optie.

In Portland gaan we de jachthaven in, waar we van tevoren al een ligplaats hadden geregeld. We blijven er 4 dagen, waarin we diesel en water bijvullen en Giel de bakboordmotor repareert. De koppeling voor de voortstuwing slipt al een tijdje en dat maakte onder andere het afmeren lastig. Met het betreffende onderdeel gaat Giel met de bus naar het vlakbij gelegen Weymouth, waar hij een monteur heeft gevonden die zijn werkplaats beschikbaar stelt om de boel te repareren. En ja hoor, na gedane zaken doet de motor het weer prima.

Marina Portland

En verder 'doen' we een dagje uit, met de seizoensbus. Een dubbeldekker met op de tweede etage een dakloze zitruimte. Eindpunt is de vuurtoren Portland Bill, aan de andere kant van het (schier)eiland. We zijn hier niet bepaald de enigen. Dat krijg je ervan als je toeristisch gaat doen. Als echte medetoerist maak ik de foto’s terwijl Giel bedenkt en ziet hoe we de kaap aldaar het best kunnen gaan ronden. Na een lunch en bijpassend drankje nemen we de bus weer terug.

Ernst (Hunky Dory) ondertussen, is vandaag in z’n up van Cherbourg naar Brixham gevaren, 45 NM verderop dan waar wij zijn. We gaan hem bezoeken met Skik.

 De kaap van Portland

Portland - Brixham

De kaap van Portland staat bekend als een van de gevaarlijkste stukken van de zuidkust vanwege de vele brekers die er kunnen zijn. Je moet het ronden dus goed uitkienen: bij dood tij (wanneer de stroom gaat draaien) en het liefst met de wind mee. Rond het middaguur was het tij morsdood en hadden we oostenwind. Dat was perfect. Zodoende wordt het een makkie.

Bill

Het grootzeil hadden we al eerder opgezet en de genua kan er ook bij. Zo tuffen we voort op een redelijk kalme zee. Ik lig (alweer!) lekker te lezen op de bank wanneer ik Giel van buiten hoor roepen: “Loek!! Dolfijnen!!”. Ik gooi m’n boek opzij, pak m’n telefoon om ze te filmen en ga zo snel als kan naar voren. Nooit krijg ik genoeg van de vrolijke tuimelaars. Ditmaal zijn het er een stuk of tien en ze blijven een kwartiertje meezwemmen en voor de boot opspringen. Mijn dag kan niet meer stuk. En hij was al zo aangenaam. (Het filmpje dat ik van ze maakte houd ik maar privé. Ik ben voortdurend als een klein kind, met een hoog stemmetje - heel wat voor mij - aan het roepen en aanmoedigen. "Kóm dan dolfijntjes, jaaah, kom maar. Goed zo!" etc.)

Aangekomen bij Brixham gaat de zon net onder. We zien Hunky Dory al voor anker liggen. Wij ankeren er naast en even later zit Ernst bij ons aan de borrel. Gezellig!

Brixham

Inmiddels liggen we al weer een paar dagen op rivier de Dart bij Dartmouth. Daarover volgende keer meer.

With love!